Balin, dawniej osada szlachecka, nosi nazwę prawdopodobnie od nazwiska pana Bylyńskiego. W 1470 r., według "Liber Beneficiorum" Długosza, należał do parafii Kościelec. Długosz wymienia Balin (Balyna) jako własność Bylyńskiego, z łanami kmiecymi dającymi dziesięcinę kościołowi w Sławkowie. Przed powstaniem parafii Kościelec, Balin był częścią Sławkowa. Wskazuje to na jego wczesnohistoryczne początki. W Balinie, według Długosza, było „unim proctum militare”, czyli wojskowy majątek. W pobliżu stacji kolejowej są ruiny dawnych zabudowań dworskich. Prawdopodobnie, gdy Śląsk był księstwem, w pobliżu przebiegała granica, przy której znajdowały się wojskowe strażnice.

Ok. 1470 r. Balin należał do parafii Kościelec. Józef Łepkowski pisał o znalezieniu w kościele w Kościelcu, ok. 1860 r., pomnika z herbem "Ostoja". Balińscy byli dobroczyńcami tej parafii, stawiając tam pomniki w XVI wieku. Mimo oddalenia od Kościelca przez Chrzanów, Balin pozostawał częścią tej parafii przez niemal 600 lat.

W 1527 r., według dekretu Jana z Tenczyna, Chrzanów i Balin należały do Piotra Ligęzy. Następnie Balin przeszedł w ręce właścicieli Chrzanowa, zmieniając właścicieli i przeżywając upadki. W dworze balińskim założono gorzelnię, która działała do 1929 r. W XIX wieku Balin należał do Lowenfeldów, a po 1918 r. do Buczyńskich. W 1930 r. Tadeusz Buczyński rozparcelował dwór, który miał około 200 morgów. Balin zamieszkiwany jest przez Krakowiaków Zachodnich.

Teren jest bogaty w galman, zawierający cynk, cynę, ołów i srebro. Kopalnie prowadzono tu przed najazdem Szwedów. Od 1932 r. Balin jest parafią, z kościołem urządzonym w spichlerzu dworskim. W 1931 r. mury gorzelni przeznaczono na cele szkolne, z cegły wybudowano plebanię i dom parafialny. Budowę nowego kościoła rozpoczęto w 1935 r. i ukończono w 1938 r.